Aktualności

W niniejszym opracowaniu omówiono przepisy regulujące sprostowanie, w tym jego wymogi formalne, podstawy odmowy publikacji sprostowania oraz wybrane kwestie, które wywoływały praktyczne problemy, ale w ostatnich latach zostały rozwiązane w drodze orzecznictwa. 

W celu opisania, na czym w istocie polega sprostowanie, warto sięgnąć do treści art. 31a ust. 1 Pr. pras. Zgodnie z przywołanym przepisem, na wniosek zainteresowanej osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niebędącej osobą prawną, redaktor naczelny właściwego dziennika lub czasopisma jest obowiązany opublikować bezpłatnie rzeczowe i odnoszące się do faktów sprostowanie nieścisłej lub nieprawdziwej wiadomości zawartej w materiale prasowym. Wniosek powinien zostać złożony lub nadany na piśmie. Warto podkreślić, że sprostowanie musi cechować się rzeczowością. Jak zostało wyjaśnione w orzecznictwie, „rzeczowość sprostowania oznacza zwięzłość, konkretność i dotknięcie sedna zagadnienia, a także jasne wytknięcie autorowi materiału prasowego błędów faktycznych lub nieścisłości, podlegających weryfikacji według kryterium prawda – fałsz”.

Warto przytoczyć fragment jednego z orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Warszawie, które – zdaniem autora – niezwykle trafnie oddaje istotę sprostowania w świetle obecnych uregulowań – „w sprostowaniu nie chodzi o prawdę jako taką, ale o umożliwienie zabrania głosu stronie zainteresowanej, której publikacja dotyczy, w tym samym miejscu i czasie, w którym doszło do podania, jej zdaniem, nieprawdziwych czy nieścisłych faktów”. Innymi słowy, sprostowanie umożliwia opinii publicznej zapoznanie się ze stanowiskiem drugiej strony sporu.